Γενεα-λογικές απορίες

  Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει, διαβάσει και ίσως προφασιστεί πως για όλα τα δεινά της σημερινής κοινωνίας, την πολιτική κατάρρευση, την υποκουλτούρα και την κρίση την οικονομική - αλλά για μένα κυρίως την ηθική- ευθύνεται η προηγούμενη γενιά. Η αλήθεια είναι πως όπως κάθε γενιά που διέρχεται χρόνια με τα χρόνια, έτσι και αυτή μέσα από λάθος αποφάσεις, στάσεις, ιδεολογίες και επιλογές "κατάφερε" να θεωρείται από πολλούς ως η αποκλειστικά ένοχη των σημερινών καθημερινών καταστάσεων τις οποίες καλείται ο Νέος-Έλληνας (και όχι ο Νεοέλληνας) να αντιμετωπίσει. Ευσταθεί όμως η άποψη αυτή; Είναι δυνατόν για όλα να ευθύνονται οι  γονείς και οι παππούδες μας; Πιστεύω πως όχι.

  Τις αιτίες και τις προϋποθέσεις για μια μακροχρόνια πτώση οικονομική, ηθική και πνευματική δεν μπορεί να τις δημιουργήσει μόνη της μια γενιά. Είναι θέμα παιδείας. Συγκεκριμένα, αυτό μπορεί κανείς να το συλλάβει και να το κατανοήσει αν παρατηρήσει τον Έλληνα από τα παιδικά του χρόνια έως την ενηλικίωση του και πέρα. Γιατί ό,τι μάθεις να κάνεις από παιδί, θα το κάνεις μια ζωή. Στοχευμένα ή όχι η παιδεία και όχι η εκπαίδευση- άλλωστε πρόκειται για δύο διαφορετικές παρότι αλληλεξαρτώμενες έννοιες- έχει πλέον παύσει να προσφέρεται. Το παιδί μαθαίνει στο Δημοτικό να διαβάζει και να γράφει χωρίς να μαθαίνει όμως να σκέφτεται και να αναπτύσσει τη δική του κρίση κάτι που φαίνεται εντονότερα στα επόμενα σχολικά χρόνια. Μαθαίνει να απομνημονεύει άκρατα και άκριτα, δέχεται τις γνώσεις χωρίς να τις καταλαβαίνει, διαβάζει για να δουλέψει και όχι να εργασθεί και να αναπτυχθεί πνευματικά. Σε μαθήματα όπως η Έκθεση περιφρουρείται και περιορίζεται, κατευθύνεται και δεν αφήνεται ελεύθερος να εκφρασθεί. Όμως και να είχε αυτή τη δυνατότητα, θα μπορούσε να το κάνει σωστά; Με τα σημερινά δεδομένα, όχι.

  Με τις πρόχειρες και  ιδεολογίες της μόδας να κυριαρχούν,  ο Έλληνας, από παιδί ακόμη θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους υπόλοιπους, αρνείται να πολιτικοποιηθεί, κρίνει ή μάλλον κατακρίνει τα πάντα και φυσικά πάντα προσπαθεί να βρει πρόχειρες, γρήγορες και φτηνές λύσεις για εργασίες δικές του, χωρίς να κουραστεί και να κοπιάσει. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως θεωρεί αυτόν τον τρόπο ως τον πιο γόνιμο. Δεν νιώθει τύψεις και πιστεύει πως κάνει το σωστό. Γιατί; Γιατί έτσι έμαθε. Αλλά ακόμα και όταν μπαίνει στο Πανεπιστήμιο όπου έχει τη δυνατότητα πλέον να ερευνήσει τα δεδομένα από πολλές καινούριες και διαφορετικές οπτικές γωνίες δεν θέλει να το κάνει. Αρνείται και επαναπαύεται στις τόσο καλά τοποθετημένες -όχι τυχαία- πανεπιστημιακές παρατάξεις που με τα μεγαλειώδη -πνευματιά υποβαθισμένα- πάρτι, τις εύκολες λύσεις (τις οποίες από το σχολείο ακόμη αναζητά) και τα αέρινα, περίτεχνα καμουφλαρισμένα λόγια τον κάνουν να πιστεύει πως δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη καθώς υπάρχουν συγκεκριμένες ιδεολογικές επιλογές.

  Όλο αυτό, έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, ένας ατέρμονος βρόχος και μια κατάσταση επανάπαυσης, αφού ο σύγχρονος Έλληνας πιστεύει πως για όλα φταίνε οι παλιοί και πως αυτός είναι αρμονικά σχεδιασμένος και πλασμένος. Πρόκειται για μια κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη καθώς μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα και αποτελέσματα ακόμη χειρότερα. Εν κατακλείδι λοιπόν, συμπεραίνουμε πως για το σήμερα φταίει όχι μόνο το χθες αλλά και το ίδιο το σήμερα που δεν κάνει τίποτα απολύτως -με λίγες αλλά υπαρκτές εξαιρέσεις- για να γίνει αύριο.